Odkrycia archeologiczne wskazują, że już w epoce kamienia łupanego ludzie tworzyli i stosowali rozmaite wynalazki, celem ułatwienia transportu i przewozu ciężkich rzeczy. W ok. 6000 r. p.n.e. powszechnie stosowaną praktyką było toczenie transportowanego przedmiotu na drewnianych walcach we włóku.
- ok. 3000 rok p.n.e. – w Mezopotamii, w mieście Ur włók ten przekształcił się w ciężki wóz na dwóch pełnych kołach, ciągnionym za pośrednictwem dyszla i jarzma.
- ok. 2000 rok p.n.e. – zastosowano (m.in. na Krecie) koło o dzwonach z desek i czterech szprychach.
- ok. 1700 rok p.n.e. – w Azji Mniejszej pojawiły się pojazdy zaprzęgowe o nadwoziu skrzyniowym otwartym ku tyłowi z kołami o 4 szprychach.
- ok. 1500 rok p.n.e. – w Egipcie pojawił się dwukołowy wóz bojowy z platformą.
- ok. 1000 rok p.n.e. – na terenie Skandynawii połączono dwa pojazdy dwukołowe w jeden cztero-kołowy
W starożytnej Grecji i Rzymie używano dwu- i czterokołowych pojazdów.
- III wiek n.e. – w Tracji zastosowano zawieszenie nadwozia
X wiek – w Europie wprowadzono chomąto. Produkcja koczów o pudle zawieszonym na podwoziu rozporowym zapoczątkowała rozwój nowożytnych pojazdów zaprzęgowych.
- XVI wiek – zastosowano po raz pierwszy szyby w oknach.
- II połowa XVIII wieku – wprowadzono zawieszenie na resorach piórowych
- 1790 rok – w Anglii skonstruowano faeton, który dał początek lekkim pojazdom ze składaną budą.
Źródło: Wikipedia